Sama titula patrijarh srpski, koju nosi poglavar Srpske pravoslavne crkve arhiepiskop Irinej, ukazuje na isprepletenost duhovnog i nacionalnog, što je u sekularnom svijetu u prvom redu politička kategorija. Stoga ne čudi što i ovogodišnja patrijarhova božićna poruka sadrži i snažne političke elemente. U njoj ima fraza koje nisu strane ni katoličkoj hijerarhiji u Hrvatskoj, poput one o “čestitim majkama Srpkinjama, koje su sebe žrtvovale i posvetile rađanju sinova i kćeri za sveto srpsko Kosovo i Metohiju, za krst časni i slobodu zlatnu”.
U dijelu poruke kojom se obraća pravoslavnim Srbima u Hrvatskoj patrijarh opravdano opominje da se “brutalno progoni jedno pismo, u ovom slučaju ćirilica, pismo svete braće Ćirila i Metodija”.
Međutim, čak i hrvatskim građanima koji se protive rastućoj netrpeljivosti prema ćirilici i Srbima mogla je zaparati uši patrijarhova izjava da Srbi u Hrvatskoj “ponovo doživljavaju, kao i prije dvadeset godina, progone i stradanja zbog svog imena, pisma i jezika”. Takva retorika, koja Srbe posvuda, pa i u Hrvatskoj, prikazuje isključivo kao žrtve progona, bez ijednog slova spomena a kamoli žaljenja zbog progona i zločina koji su nad drugima činjeni uime tog istog Srpstva izrazito je nacionalistička. Katolički biskupi u Hrvatskoj ovaj su se Božić demonstrativno, a to znači i koordinirano, odrekli slične nacionalističke i političke retorike.
U tom smislu je dobro što su barem na božićnoj liturgiji u Zagrebu, kako izvještavaju mediji, iz patrijarhove božićne poruke pročitane vjernicima izostavljeni najproblematičniji politički i nacionalistički intonirani dijelovi. Nažalost, jednokratno prešućivanje ne uklanja ono što je štetno i za samu srpsku manjinu u Hrvatskoj, za poremećene međunacionalne odnose te za ionako na obje strane krhki i jedva tinjajući ekumenizam.
