Onaj tko je prvi napisao grafit “punk nije mrtav” ubio je punk! Čim moramo dokazivati da smo živi, smrt je već spustila svoje ledene ruke na nas. Mi naravno plešemo i dalje, ali je melodija već odsvirana! No i u tom plesu ima još dovoljno života da se od njega može napraviti umjetnost. A posijani su i “umjetnički geni” zahvaljujući kojima stvari žive dalje iako ne u svom izvornom obliku i smislu. Upravo u toj zoni nalazi se i izložba “My Way” akademske slikarice Jasmine Krajačić (rođ. 1968.) koja dolazi iz klase prof. M. Šuteja. Otvorena je u zagrebačkoj Galeriji Marisall. Punk je potrajao dovoljno dugo da i nju zahvati fascinacija glazbenim idolima 70-ih i 80-ih. No Sid Vicious i Nancy Spungen, Joe Strummer ili Johnny Ramone sada su slikaričina slikarska sirovina!
Njihove fotografije u kompjutorskoj grafičkoj, odnosno slikarskoj umjetničkoj “doradi” postaju samostojno umjetničko djelo s potpisom Jasmine Krajačić i pratećim tekstom Saše Pavkovića koji opisuje autoričinu kontroliranu ekspresiju i ohlađen odnos prema fetišima iz mladosti u tom procesu. Znajući je ponajprije po geometrijskoj apstrakciji, sada kod Jasmine Krajačić pratimo figurativno poglavlje. Zapravo je to tipičan postmodernistički melanž u kojem je spojen kompjutorski rad s ručno slikanim slojevima, kod čega se umnažaju njegova značenja, jača od puke nostalgije.
Sve to ide u nekakvu \"anarchy for sale\" kategoriju. Osim nekakvih estetskih vrijednosti koje su uglavnom beskonacno izrabljivane i potrosene, jedino dobro sto je ostalo od punka je nekakva osnovna ideja da svako moze kreirati umjetnost. Ovo izgleda jedna nostalgicarskaka prigoda koja ce nas samo podsjetiti da u ovim crnim danima za vecinu civilzacije malo umjetnika je spremno to izraziti. Tako da to danas vise uspjeva Neil Youngu nego onima koji imaju utjecaje u punk pokretu.