Iskričavim i duhovitim koncertom-predstavom domaći glazbenik Stanislav Kovačić s prijateljima i kolegama postavio je u ponedjeljak navečer svoj lanjski album “Punk Cabaret” na scenu ZKM-a. Uz pomoć prvorazredne ekipe glazbenika i glumaca “šmekera”, pred krcatim auditorijem, ovo bi se na off-Broadwayu ili londonskom West Endu zvalo događajem dana. I premda se pojavila selekcija najpoznatijih imena, naziv “Punk Cabaret” imao je smisla, i zbog pozicije Kovačića i društva u domaćoj srednjoj struji ili opreci prema mainstreamu, i zbog duhovitog propitkivanja konvencija koje je naprosto prštalo iz scenarija sjajnog Marija Kovača.
Romantično i sado-mazo
Lanjski album Stanislava Kovačića postavljen je kao niz od deset pjesama s gostujućim glumicama i glumcima na vokalima te dvije playback izvedbe s plesačicama (romantično i sado-mazo izdanje), dok su se prateći sastav (sviralo se uživo), puhačka sekcija, prateće pjevačice i gudači smjestili iza i oko ispunjene pozornice.
Na njoj su se za mikrofonima smjenjivali Lucija Šerbedžija, Tarik Filipović, Tara Rosandić, Rene Bitorajac, Nataša Janjić, Goran Navojec, Vilim Matula, Krešimir Mikić, Ervin Baučić, Edo Maajka i drugi kao Viking, Svećenik, Političar, Poslovni čovjek i drugi tipski likovi domaće svakodnevice. Efektna vokalna gostovanja predstavljala su razne žanrove, od punka, rockabillyja, industriala do opere, alternative i glam-rocka, s voditeljskim parom (Iskra Jirsak i Jan Kerekeš), koji je u “edukativnom” scenariju imao i riječi objašnjenja o pojedinim žanrovima.
Ako na televiziji gledate “A stranu”, onda je ovo u ZKM-u bila “B strana”, s uključenim sivim stanicama mozga i s autorskim pjesmama; alternativna zabava sa zrikavcima, kadama, ležaljkama i projekcijama na pozornici, breakdancerima, plesačicom s hulahupom te na samom kraju akrobatskom točkom na svili i obruču iznad pozornice.
Kovačeva subverzivnost
Očekivane žaoke Marija Kovača funkcionirale su sjajno u ovo postizborno vrijeme. Odavno znamo da neočekivani spojevi glazbe i teatra mogu biti subverzivniji i zanimljiviji od predvidljive glazbe ili predvidljivog teatra. A i simpatičniji, kad se kao u ZKM-u okupi tridesetak glumaca i glazbenika, ovom prilikom žanrovskih “prebjega” u sličnoj koži. Ukratko, jedno Kovačićevo čelo zanimljivije je od 2Cellos, pa i više njih, jer se ekipa na sceni pojavila sa simpatičnim i inventivnim programom, zabavnim i nepretencioznim, ali “među redovima” i prilično točnim opisom današnjih društvenih prototipova i predrasuda.
